บทที่ 28 หนีเสือปะจระเข้

มาร์คควบม้าฮ่อตะบึงไปข้างหน้าอย่างไม่ลดละ  แม้ม้าจะวิ่งฝ่าเข้าป่าทึบ พุ่มไม้กิ่งไม้ขวางทางคอยขีดข่วนตามเนื้อตัวให้รู้สึกแสบจนชา  แต่ก็มิอาจขวางเขาให้ลดความเร็วลงแม้แต่น้อย

ริมฝีปากหนาเม้มเข้าหากันจนเป็นเส้นตรง ดวงตาสีฟ้าเข้มกวาดมองไปข้างหน้าเพื่อหาร่องรอยของคนที่เขาหวงแหนสุดหัวใจ  หากวันนี้ไอ้พวก...